झीडकारले मी कविता शिकवणाऱ्याला

सदाशिव पेठेतल्या
एका कवीकडं गेलो,
म्हणालो मीही अधीमधी
कविता लिहितो कधी कधी,
ते म्हणाले, चल वाचून तर दाखवशील
एखादी कविता तुझी..
मी एक चुरगाळलेला
कागद काढला खिशातून,
हरेक ओळ वाचू लागलो मग
थोडा ताल देवून,
ते म्हणाले, आरे इथं ऱ्हस्व आहे
आणि तिथं दीर्घ आहे,
मागच्या अंतऱ्यामध्ये होता आरे उकार पहिला,
अन या शब्दांत आहे दुसरा,
इथं पहिली वेलांटी अन तिथं दुसरी...
मी थोडा शांत जाहलो, चेहरा त्यांचा पाहू लागलो
अन पुन्हा मी कविता माझी वाचू लागलो..
सूर धरला धृवपदाचा अन एकेका कडव्याचा
मग पुन्हा ते महाशय म्हणाले..
आरे इथं उकार पहिला, या शब्दांत आहे दुसरा
तरीही हाताला त्यांच्या झटका
देत गप्प केले त्यांना...
अन मग गाठले मी पुढच्या कडव्याला..
एकेक कडवे सांगत होतो
धृवपदाने साद देत होतो
पुन्हा ते महाशय म्हणाले..
आरे इथं उकार पहिला, या शब्दांत आहे दुसरा
आता मात्र कहर झाला, सहनतेचा माझ्या अंत आला,
मग मी म्हणालो या कवितेसाठी
चळवळीतल्या विद्रोह्यांनी
पाठ थोपटली आहे माझी ,
आश्चर्य त्याच्या चेहऱ्यावरच मग मी पाहू लागलो ,
मी कवितेतल्या ओळी मग साऱ्या
तशाच त्यांना ऐकवू लागलो,
शेवट कवितेचा दणक्यात आता मी गावू लागलो,
असाच गड्या...
हादरा देणारा आशय सारा मांडून गेलो,
अन
सदाशीव पेठेत व्याकरणाला चुना मी लावून आलो...

- गणेश.